ΜΑΖΙ

Παραπληγική αγκαλιά
μέσα σε δωμάτιο φοινικικό
απέναντι από την εκκλησία των Ξένων.
Μετά έσπρωχνε ο ένας τη ρόδα του άλλου
σε ύψωμα γηγενές.
Άλαλοι κοιτούσαμε τις λεμβοδρομίες.

ΑΝΕΣΤΗ

Δέν τον άφηνε η λεύκα να φύγει.

Τον είχε ξεντύσει αργά 

κι έπειτα τυλίχτηκε γύρω του και μέσα του.

Του έστρωνε νερό να πιεί 

και φύλλα να ζεσταθεί.

Την άνοιξη του ψιθύριζε να ξυπνήσει

μα εκείνος όλο και στριφογύριζε στην αγκαλιά της.

Σαν ήρθαν να τον πάρουν 

μάταια θρόιζε.

Μόνο ένα παπούτσι του την άφησαν να κρατήσει.

ΣΥΝΗΘΕΙΑ

Έμαθαν οι παλάμες το σχήμα του προσώπου. 

Το σκοτάδι έγινε μια νύχτα απλή.

Η θάλασσα ούγια ξηλωμένη.

Ιχνοβασία πάνω σε ξερές ανάσες.

Ξύλινα μάτια παντού κ κουρασμένα τζιτζίκια.

Αλλά εμείς συνεχίζουμε με αγωνία 

να ψάχνουμε. 

Και χαιρόμαστε που βρήκαμε

καινούρια γλάστρα για τα σκουλήκια στα φύλλα.

Στους μίσχους. Στις ρίζες.

ΜΙΚΡΕΣ ΑΓΓΕΛΙΕΣ

Πέρυσι, εκεί γύρω στον Απρίλιο, έτυχε να πέφτουν στα χέρια μου τεύχη της εφημερίδας "Πρωινός Μωριάς." Αυτό που δέν παρέλειπα να διαβάζω ήταν η στήλη με τις παλιές μικρές αγγελίες, τόσο παλιές που μερικές χρονολογούνταν από τις αρχές του περασμένου αιώνα. Δύο μου τράβηξαν την προσοχή: α. "Ο ________ κατήλθεν εξ Αμερικής δολαριούχος." β. "Πωλείται οικία στα Δημητσανίτικα μετά κήπου και φρέατος."

Διαβάζοντάς τες, δέ μπόρεσα παρά να θυμηθώ την πάλαι ποτέ φωτεινή επιγραφή σε-πρώην-κατάστημα επί της Ηλία Ζερβού στα Κ. Πατήσια: "Σαλόνια-Τραπεζαρίαι Παντός Ρυθμού." Το κατάστημα είναι κλειστό εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η επιγραφή,πάντως, παραμένει. Αγέραστο, "νέον" πείσμα. 

Κάπως σαν το "πρόσωπο" που διέκρινα εκεί γύρω στα 6-7 μου χρόνια στον τοίχο της απέναντι πολυκατοικίας που φαίνεται από το παράθυρο της κουζίνας στο πατρικό μου. Αρνούμαι μέχρι και σήμερα να δεχθώ ότι το ολοστρόγγυλο πρόσωπο με το "χιτλερικό" μουστάκι είναι απλώς μια μεγάλη, στρατηγικά τοποθετημένη βρωμιά. Οικτίρω, δε, παντοιοτρόπως όσους διατείνονται ότι το "πρόσωπο" δέν υπάρχει. Υπάρχει. Και γερνάει και αυτό με τις βροχές και τους αέρηδες.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Τη ρωγμή στην άσφαλτο να ψάχνεις.

Και όταν βρεις εκεί τον αγκαθωτό μίσχο,

να μείνεις και ν'αφουγκραστείς.

Σκονισμένα ποδοβολητά ρότες θα ξαναγίνουν.

Ίσια να πας τότε.

Μήν τρομάξεις 

και μήν αναρωτηθείς πού

πήγαν τα πράσινα δίχτυα

που έριχνε πάνω του το νηπενθές.

Ίσια να πας.

Προσπέρασε το Ηρώον.

Στο τέρμα της Χαίνουσας το μπλε φουστάνι.

Ανεμίζει στην ανοιχτή αγκαλιά.

ΑΤΙΤΛΟ

Διαλέξαμε χρώμα

και βάψαμε

βουνά και θάλασσες και ρώτες.

Μετά ήρθαν βροχές

και αέρηδες με χώμα.

Αποτυχία η αναγνώριση.

Αυτό το ξέφτι.

Αυτή η κρούστα.

Αυτή η διχάλα.

Δέ θυμίζουν κάτι.

ΑΙΘΟΥΣΑ ΑΝΑΜΟΝΗΣ

Περιμένω μια αφορμή. Αλλά ούτε αυτό είναι αλήθεια. Αν ήθελα, οι αφορμές είναι τριγύρω μου και εγώ τις αφήνω να περνούν. Θέλω να βλέπω ότι δέ βλέπω τίποτα. Για να είναι οι ώρες πιο μαλακές. Και ο ήλιος απλά ένας ήλιος. Μου φαίνεται η σελίδα ήπειρος ολόκληρη και πώς να τη διασχίσω με ένα μολύβι; Πού με έχω χάσει; Και το ερωτηματικό, ακόμα, δέν είναι αφορμή για απαντήσεις. Τώρα που το ξανακοιτώ, είναι ένα κεφάλι μικρό σαν κεφαλή καρφίτσας να αιωρείται πάνω από δυο λυγισμένα γόνατα. Το ερωτηματικό κάθεται πάνω σε ένα παγκάκι. Και δε σκοπεύει να φύγει σύντομα.