ΜΙΚΡΕΣ ΑΓΓΕΛΙΕΣ

Πέρυσι, εκεί γύρω στον Απρίλιο, έτυχε να πέφτουν στα χέρια μου τεύχη της εφημερίδας "Πρωινός Μωριάς." Αυτό που δέν παρέλειπα να διαβάζω ήταν η στήλη με τις παλιές μικρές αγγελίες, τόσο παλιές που μερικές χρονολογούνταν από τις αρχές του περασμένου αιώνα. Δύο μου τράβηξαν την προσοχή: α. "Ο ________ κατήλθεν εξ Αμερικής δολαριούχος." β. "Πωλείται οικία στα Δημητσανίτικα μετά κήπου και φρέατος."

Διαβάζοντάς τες, δέ μπόρεσα παρά να θυμηθώ την πάλαι ποτέ φωτεινή επιγραφή σε-πρώην-κατάστημα επί της Ηλία Ζερβού στα Κ. Πατήσια: "Σαλόνια-Τραπεζαρίαι Παντός Ρυθμού." Το κατάστημα είναι κλειστό εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η επιγραφή,πάντως, παραμένει. Αγέραστο, "νέον" πείσμα. 

Κάπως σαν το "πρόσωπο" που διέκρινα εκεί γύρω στα 6-7 μου χρόνια στον τοίχο της απέναντι πολυκατοικίας που φαίνεται από το παράθυρο της κουζίνας στο πατρικό μου. Αρνούμαι μέχρι και σήμερα να δεχθώ ότι το ολοστρόγγυλο πρόσωπο με το "χιτλερικό" μουστάκι είναι απλώς μια μεγάλη, στρατηγικά τοποθετημένη βρωμιά. Οικτίρω, δε, παντοιοτρόπως όσους διατείνονται ότι το "πρόσωπο" δέν υπάρχει. Υπάρχει. Και γερνάει και αυτό με τις βροχές και τους αέρηδες.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Τη ρωγμή στην άσφαλτο να ψάχνεις.

Και όταν βρεις εκεί τον αγκαθωτό μίσχο,

να μείνεις και ν'αφουγκραστείς.

Σκονισμένα ποδοβολητά ρότες θα ξαναγίνουν.

Ίσια να πας τότε.

Μήν τρομάξεις 

και μήν αναρωτηθείς πού

πήγαν τα πράσινα δίχτυα

που έριχνε πάνω του το νηπενθές.

Ίσια να πας.

Προσπέρασε το Ηρώον.

Στο τέρμα της Χαίνουσας το μπλε φουστάνι.

Ανεμίζει στην ανοιχτή αγκαλιά.

ΑΤΙΤΛΟ

Διαλέξαμε χρώμα

και βάψαμε

βουνά και θάλασσες και ρώτες.

Μετά ήρθαν βροχές

και αέρηδες με χώμα.

Αποτυχία η αναγνώριση.

Αυτό το ξέφτι.

Αυτή η κρούστα.

Αυτή η διχάλα.

Δέ θυμίζουν κάτι.

ΑΙΘΟΥΣΑ ΑΝΑΜΟΝΗΣ

Περιμένω μια αφορμή. Αλλά ούτε αυτό είναι αλήθεια. Αν ήθελα, οι αφορμές είναι τριγύρω μου και εγώ τις αφήνω να περνούν. Θέλω να βλέπω ότι δέ βλέπω τίποτα. Για να είναι οι ώρες πιο μαλακές. Και ο ήλιος απλά ένας ήλιος. Μου φαίνεται η σελίδα ήπειρος ολόκληρη και πώς να τη διασχίσω με ένα μολύβι; Πού με έχω χάσει; Και το ερωτηματικό, ακόμα, δέν είναι αφορμή για απαντήσεις. Τώρα που το ξανακοιτώ, είναι ένα κεφάλι μικρό σαν κεφαλή καρφίτσας να αιωρείται πάνω από δυο λυγισμένα γόνατα. Το ερωτηματικό κάθεται πάνω σε ένα παγκάκι. Και δε σκοπεύει να φύγει σύντομα.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ

Ορεινή Αρκαδία. Οι τελευταίες μέρες στο σχολείο. Οι εξετάσεις έχουν τελειώσει και μαζί με τους συναδέλφους ασχολούμαστε με διαδικαστικά θέματα: έλεγχο βαθμολογιών, ανάρτηση αποτελεσμάτων, εκτύπωση απολυτηρίων. Οι διάδρομοι αδειανοί, οι τάξεις κλειδωμένες. Μια ησυχία που την επιζητούσαμε όλη τη χρονιά αλλά τώρα δέ μας αρέσει. Τραβώ (άλλο) ένα βίντεο με το κινητό μου από το παράθυρο του Γυμνασίου, γιατί ξέρω πως θα μου λείψει το μέρος κι ας ήταν δύσκολος ο χειμώνας από όλες τις απόψεις. Και οι συνάδελφοι θα μου λείψουν. Ήμασταν μια καλή συντροφιά και οι ώρες, τόσο εντός όσο και εκτός σχολείου, περνούσαν ευχάριστα. Το αναμενόμενο είναι πως πολύ δύσκολα θα ξαναβρεθούμε, εκτός και αν αποφασίσουμε να συναντιόμαστε περιστασιακά στην Αθήνα. Και αυτό με όσους μένουν στην Αθήνα ούτως ή άλλως. Μετά τη δουλειά στο σχολείο πήγαμε για φαγητό στις "Πέστροφες" στο Καλλιάνι. Έβρεχε ασταμάτητα, λες και ο χειμώνας δέ θέλει να αφήσει ακόμα αυτόν τον τόπο να ησυχάσει και να κάνει καλοκαίρι. 

Τώρα που γράφω, η καμπάνα της εκκλησίας στο Σταυροδρόμι μόλις σήμανε ογδόη απογευματινή και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι άμα τη επιστροφή μου στο "αρχηγείο" μου στην Αθήνα, ένα από τα πράγματα που θα μου λείψουν πραγματικά είναι το χτύπημα αυτής της καμπάνας κάθε ώρα, κάθε μισάωρο.

Why "Nipenthia"?

Because it is not always pleasant to raise a flower and look through it in plain sunlight. Because a "nipenthes" appears impressive but you don't really know whether it is so due to its lethal juice. Because the long, final pause can come by something that initially seemed so inviting. Because, at times, we cannot decide whether we are the venomous flower or the trapped, because dazed, insect.