Ορεινή Αρκαδία. Οι τελευταίες μέρες στο σχολείο. Οι εξετάσεις έχουν τελειώσει και μαζί με τους συναδέλφους ασχολούμαστε με διαδικαστικά θέματα: έλεγχο βαθμολογιών, ανάρτηση αποτελεσμάτων, εκτύπωση απολυτηρίων. Οι διάδρομοι αδειανοί, οι τάξεις κλειδωμένες. Μια ησυχία που την επιζητούσαμε όλη τη χρονιά αλλά τώρα δέ μας αρέσει. Τραβώ (άλλο) ένα βίντεο με το κινητό μου από το παράθυρο του Γυμνασίου, γιατί ξέρω πως θα μου λείψει το μέρος κι ας ήταν δύσκολος ο χειμώνας από όλες τις απόψεις. Και οι συνάδελφοι θα μου λείψουν. Ήμασταν μια καλή συντροφιά και οι ώρες, τόσο εντός όσο και εκτός σχολείου, περνούσαν ευχάριστα. Το αναμενόμενο είναι πως πολύ δύσκολα θα ξαναβρεθούμε, εκτός και αν αποφασίσουμε να συναντιόμαστε περιστασιακά στην Αθήνα. Και αυτό με όσους μένουν στην Αθήνα ούτως ή άλλως. Μετά τη δουλειά στο σχολείο πήγαμε για φαγητό στις "Πέστροφες" στο Καλλιάνι. Έβρεχε ασταμάτητα, λες και ο χειμώνας δέ θέλει να αφήσει ακόμα αυτόν τον τόπο να ησυχάσει και να κάνει καλοκαίρι.
Τώρα που γράφω, η καμπάνα της εκκλησίας στο Σταυροδρόμι μόλις σήμανε ογδόη απογευματινή και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι άμα τη επιστροφή μου στο "αρχηγείο" μου στην Αθήνα, ένα από τα πράγματα που θα μου λείψουν πραγματικά είναι το χτύπημα αυτής της καμπάνας κάθε ώρα, κάθε μισάωρο.
