ΜΑΖΙ

Παραπληγική αγκαλιά
μέσα σε δωμάτιο φοινικικό
απέναντι από την εκκλησία των Ξένων.
Μετά έσπρωχνε ο ένας τη ρόδα του άλλου
σε ύψωμα γηγενές.
Άλαλοι κοιτούσαμε τις λεμβοδρομίες.

ΑΝΕΣΤΗ

Δέν τον άφηνε η λεύκα να φύγει.

Τον είχε ξεντύσει αργά 

κι έπειτα τυλίχτηκε γύρω του και μέσα του.

Του έστρωνε νερό να πιεί 

και φύλλα να ζεσταθεί.

Την άνοιξη του ψιθύριζε να ξυπνήσει

μα εκείνος όλο και στριφογύριζε στην αγκαλιά της.

Σαν ήρθαν να τον πάρουν 

μάταια θρόιζε.

Μόνο ένα παπούτσι του την άφησαν να κρατήσει.

ΣΥΝΗΘΕΙΑ

Έμαθαν οι παλάμες το σχήμα του προσώπου. 

Το σκοτάδι έγινε μια νύχτα απλή.

Η θάλασσα ούγια ξηλωμένη.

Ιχνοβασία πάνω σε ξερές ανάσες.

Ξύλινα μάτια παντού κ κουρασμένα τζιτζίκια.

Αλλά εμείς συνεχίζουμε με αγωνία 

να ψάχνουμε. 

Και χαιρόμαστε που βρήκαμε

καινούρια γλάστρα για τα σκουλήκια στα φύλλα.

Στους μίσχους. Στις ρίζες.