Πέρυσι, εκεί γύρω στον Απρίλιο, έτυχε να πέφτουν στα χέρια μου τεύχη της εφημερίδας "Πρωινός Μωριάς." Αυτό που δέν παρέλειπα να διαβάζω ήταν η στήλη με τις παλιές μικρές αγγελίες, τόσο παλιές που μερικές χρονολογούνταν από τις αρχές του περασμένου αιώνα. Δύο μου τράβηξαν την προσοχή: α. "Ο ________ κατήλθεν εξ Αμερικής δολαριούχος." β. "Πωλείται οικία στα Δημητσανίτικα μετά κήπου και φρέατος."
Διαβάζοντάς τες, δέ μπόρεσα παρά να θυμηθώ την πάλαι ποτέ φωτεινή επιγραφή σε-πρώην-κατάστημα επί της Ηλία Ζερβού στα Κ. Πατήσια: "Σαλόνια-Τραπεζαρίαι Παντός Ρυθμού." Το κατάστημα είναι κλειστό εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η επιγραφή,πάντως, παραμένει. Αγέραστο, "νέον" πείσμα.
Κάπως σαν το "πρόσωπο" που διέκρινα εκεί γύρω στα 6-7 μου χρόνια στον τοίχο της απέναντι πολυκατοικίας που φαίνεται από το παράθυρο της κουζίνας στο πατρικό μου. Αρνούμαι μέχρι και σήμερα να δεχθώ ότι το ολοστρόγγυλο πρόσωπο με το "χιτλερικό" μουστάκι είναι απλώς μια μεγάλη, στρατηγικά τοποθετημένη βρωμιά. Οικτίρω, δε, παντοιοτρόπως όσους διατείνονται ότι το "πρόσωπο" δέν υπάρχει. Υπάρχει. Και γερνάει και αυτό με τις βροχές και τους αέρηδες.